Wat is (en niet stiekem op Wikipedia kijken, want dan weet je het) een kapoentje?
 
A) Een gefortuneerde heer
B) Een gecastreerde haan
C) Een rode capuchon
D) Een vegetarische bladkever
E) Iets anders, namelijk…

In de afgelopen maand had ik meer dan 130.000 bezoekers op deze site. Voor wie niet zo thuis is in bezoekersaantallen: 100K+ p/m is vrij veel voor een simpel blogje. Reden van het succes? In één woord: content. Dat is tenslotte het enige wat deze site te bieden heeft. Tekst.
 
Van de looks hoef ik het niet te hebben. De enorme toeloop van de afgelopen dagen komt door een tekstje over Wordfeud, dat met wat hulp van Facebook-likes en Tweets een toptienpositie in Google wist te verwerven. De landelijke Wordfeud-hype deed de rest.
 
Doorgaans ben ik overigens al blij met 7.500 bezoekers in één maand, dus het wordt wel wennen als de hype overwaait. Of ik moet Continue Reading »

De herkomst van het woord freelance schijnt iets te maken te hebben met Ivanhoe. Sir Walter Scott beschreef Ivanhoe als een ridder wiens zwaard (of lans?) niet aan enig heer toebehoorde, maar net aan wie van zijn diensten gebruik wenste te maken. Honderd jaar later, rond 1900, werd freelancen een werkwoord. Allereerst vooral in journalistieke kringen. Iets met #pen #macht en #zwaard? Hoe dan ook, ik verbaas me over het feit dat het stikt van de tekstschrijvers en copywriters in Nederland die freelance als twee woorden schrijven.

Google op “free lance” tekstschrijver en je vindt er honderden. Ook kom je veel free-lance tekstschrijvers  tegen. En op LinkedIn struikel je over de ene Free Lance Copy Writer na de andere. Als je ontwerper, jurist of ict’er bent, dan kan ik me er niet druk over maken. Het maakt voor je vak niet veel uit en mensen snappen toch wel wat je bedoelt. Maar waarom uitgerekend zo veel onvervaarde tekstbroeders voor de archaïsche spelling als twee woorden kiezen? Al sla je me dood.

Stel dat je in een stad of dorp woont waar voornamelijk ondermaatse tekstschrijvers wonen. Dan heb je als het aan Google ligt pech. Want als je zoekt naar tekstschrijver en Google ‘ziet’ aan je IP-adres waar je ongeveer woont, dan zul je het in de zoekresultaten toch vooral moeten doen met de lokale tekstbroeders (áls ze hun bedrijf vermeld hebben via maps.google.com).
 
Deze ‘laatste’ update van Google is in ieder geval goed nieuws voor de schoonheidsspecialiste in Nieuwegein, als ze meer klanten uit Nieuwegein hoopt aan te trekken. Maar diezelfde schoonheidsspecialiste krijgt het vanaf nu een stuk moeilijker om Continue Reading »

Zodan vertaalt ideeën naar praktische ontwerpen. Zo geeft ze vorm aan communicatie. Met onderscheidend grafisch werk voor print. En functionele vormgeving voor digitale media. Noem ’t een fullservice ontwerpbureau. Of zie Zodan als een studio voor opzichzelfstaande uitingen. Aan ze refereren als die betrokken jongens / vriendelijke vrienden / blije gasten die mooie dingen maken mag ook.
 
Tim mocht zich uitleven op de hoofdstukken WIEDAN, WATDAN, HOEDAN en WAARDAN. Op www.zodan.nl zie je het resultaat. Leuk, of niedan!

Al in 2008 online gezet. Volgens mij ook al eens op GS geweest. Dus geen nieuws. Desondanks toch top. In de categorie Ken Lee. Van ondertitelingsbedrijf Prabhu Deva. Proudly presenting: Sokken aan me Laars.

Ik heb het me jaren afgevraagd. Wat is de etymologische logica achter ‘liefdewerk oud papier’? De betekenis ervan is duidelijk: dit hobbyblog valt bijvoorbeeld grotendeels onder die noemer. Onbezoldigd liefdadigheidswerk (géén pleonasme). Maar wat heeft dat te maken met ‘oud papier’? Inmiddels ben ik eruit.

Eind 19e eeuw kwam een liefdadigheidsinstelling (liefdewerk) op de proppen met de naam ‘Oud Papier’. Deze katholieke club zamelde oud papier in, verkocht dat en ondersteunde met die inkomsten meerdere liefdadigheidsinstellingen. Zodoende werd Liefdewerk Oud Papier in de loop der jaren synoniem met pro bono. Ondanks dat de instelling niet meer bestaat, leeft de uitdrukking voort. Papier, zo blijkt eens te meer, is geduldig ;-)

Voor mij was het een typemachine. Ik was een jaar of tien. Ik had alleen nog een goed excuus nodig om het ding te gebruiken. Daarmee was mijn eerste krantje een feit. De Tik. De buren waren de abonnees (25 cent per A4-tje). De rest van m’n carrière is al net zo ingegeven door de drang iets met een pen of toetsenbord te doen. Liefdesbrieven schreef ik omdat die vulpen zo fijn was. Ik ging rechten studeren, want daar was vast een computer voor nodig. Werkte me vervolgens in in een communicatiebureau, omdat ik dan lekker kon nerden met een pc. En wat te denken van dit blogje? Slaat helemaal nergens op natuurlijk – mijn NAW-gegevens staan er niet eens op. Meer voorbeelden?  Ik ken tekstschrijvers die niets liever doen dan aan oude boeken ruiken. Schrijvers voor wie het tikgeluid van het toetsenbord pure muziek is. Collega’s die balen dat de tijd van chocoladeletters weer voorbij is (gelukkig is er nog lettervermicelli!). Goed om te weten als je ooit nog eens van plan bent een – echte – tekstschrijver in dienst te nemen: bevlogen tekstschrijvers zijn van nature een beetje typisch. Om niet te zeggen, getikt.

Waar slaat Going Dutch op? En waarom zijn er zoveel andere negatieve Engelstalige uitdrukkingen over The Dutch? Vriendin Marina – geroemd om haar flinke intellectuele capaciteiten en het feit dat ze het nooit koud heeft – schiet te hulp.
 

Verse spam: van de notoire spammers van Companeo. Ontvang gratis offertes van drie incassobureaus! Tim vraagt zich af wie er in hemelsnaam een gat in de lucht springt van die aanbieding. Zijn er bedrijven die betalen voor offertes van incassobureaus? Dat zal toch niet. Zelfs de klanten van onze opdrachtgever Incasso Arie weten wel beter. Zij rekenen bovendien op Arie’s gratis extra service: “Als het niet gelijk lukt, gaat Arie voor u gratis nog een keer erheen. Wij geven 110% garantie. No pay, no cure; u heeft immers recht op uw verdiende loon.”

Je rijdt over een landweggetje langs drie boerderijen waar eieren aan de deur te koop zijn. Iedere boer heeft een bordje aan de straat gezet. Bij welke boer koop je een doosje eieren?
 
Bordje van boer 1: Eieren te koop!
Bordje van boer 2: Verse eieren te koop!
Bordje van boer 3: Dagelijks kakelverse eieren te koop!

De Nederlandse Marina Orlova schoot me gisteren op MSN aan. Dat ik eens iets moest schrijven over het feit dat zij het woord jaknikker met enige regelmaat uitgesproken hoort worden als ‘jak nikker.’ Ik schudde nog driftig nee, maar ik typte natuurlijk braaf ‘oké’. Als was in haar handen. Jak nikker. Een fenomeen vergelijkbaar met het roepen van Fraaaaaank, als je ‘boeien’ bedoelt, in de zin dat iets niet boeiend, of niet belangrijk is? Ik heb geen idee. Wel weet ik dat nikker nog niet zo heel lang geleden een niet-beladen woord was.
 
In de boeken van Chris van Abkoude (Pietje Bel – eerste boek 1914) worden de nodige nikkers opgevoerd. Toegegeven; wat de negerts zelf ervan vonden om zo betiteld te worden, daar schonken de blanke broeders in den dagen der suprematie nog bar weinig aandacht aan. Getuige ook de komst van de negerzoen in 1920. 
 
Deksels
De tijden zijn veranderd. Wij – kuch – Nederlanders, aangevoerd door de door ons gekozen leiders van het CDA en de ChristenUnie, vinden dat je niet harder dan 100 kilometer per uur mag rijden op de snelweg, we vinden roken uit den boze, negerzoenen hebben we de toegang tot onze supermarkten ontzegd,  en God verhoede dat je een cartoon tekent die de draak steekt met een bevolkingsgroep. Tenzij het Belgen betreft, want die tappen ook mopjes over ons. 
 
Wat we lijken te vergeten volgens mij, is dat het formaliseren van ‘normale’ omgangsvormen ook uitdaagt. In een keurslijf gevangen is het simpelweg lekker om af en toe de teugels te laten vieren. Lekker politiek incorrect te zijn. Of zelfs een klein beetje (want we blijven Nederlanders), stout. Het is op zijn Jiskefets gniffelen geblazen, als we jak nikkers zeggen, spreken over negerts en derden negeren met de klemtoon op de eerste e.
 
Welnu. De definitie van jaknikken is bevestigend knikken en de betekenis grenst aan ‘geen mening hebben’. Hij die een ander daarvan beticht en dat doet door te spreken over ‘jak nikker’, is in mijn ogen dan ook als de pot die de ketel verwijt dat hij zwart ziet. Een onvervalste raszuivere jaknikker.
 
Met opgeheven vinger groetend,
Tim
 
PS Herman Finkers speelde ooit eens feilloos in op onze kleingeestigheid, met een alternatieve versie van het oud Hollandsche ‘Geen ja en geen nee’. Hij doopte het om tot ‘Geen jagers, geen negers’ en had daarmee de lachers op zijn hand. Bij mijn weten zonder iemand te schofferen. 

Ik was tien. En zij houwde van mij. Volgens een liefdesbriefje bestaande uit vier woorden. Soms denk ik nog wel eens aan haar. Wat zou ze tegenwoordig doen?

Lieve kalverliefde, weet dat ik – en nog 1500 anderen – aan jouw denken.

Goed, de sollicitatieprocedure is in volle gang. Je hebt nog tien kandidaten over voor de vacature. Onderstaande selectiecriteria zijn al doorgenomen. En tot ieders grote opluchting heeft een enkeling zelfs een typediploma! Na nog een aantal vragen over algemene professionele hoogte- en dieptepunten, loop je even vast. Welke vragen kun je nu nog stellen om te ontdekken wie de ideale kandidaat is? Ik vind deze altijd wel aardig:
 
Zat je vroeger in de redactie van de schoolkrant / het verenigingsblaadje?
Schrijf je soms gedichten (of brieven) – ook zonder computer?
Welke tijdschriften lees je?
Lees je weleens een boek?
Welke boek lees je nu / wat is je favoriete boek aller tijden?
Wat is het adres van je blog?
Hoeveel fouten had je dit jaar bij Het Groot Dictee der Nederlandse Taal?
 
Een kort lijstje maar. Doe er je voordeel mee. Op zoek naar een geschikte kandidaat, of bij een eventuele sollicitatie naar de functie van tekstschrijver. Beste antwoord overigens op de laatste vraag over Het Groot Dictee der Nederlandse Taal, hoorde ik ooit van een jonge – eh – ‘rode’ hond. “Meedoen aan het Het Groot Dictee om te bewijzen dat je kunt schrijven, is als koorddansen om te bewijzen dat je kunt lopen.” Dat had hij ergens gelezen. En dat leverde hem (met of zonder typediploma – ik heb geen idee) uiteraard direct de baan op.

De taalkundige Wim Peeters is gepromoveerd aan de Universiteit Leiden op gelul! Uit het Leidsch Dagblad van 15 april: “Hij bestudeert de geschiedenis en, paradoxaal genoeg, de betekenis van ‘het afvalproduct van de communicatie’. Peeters geeft het toe: kennissen verbazen zich er over dat de universiteit geld betaalt aan dit soort onderzoek. Maar nadenken over gezwets heeft wel degelijk zin, vindt hij. Politici, columnisten, talkshowgasten – iedereen die in de publieke arena optreedt, krijgt wel eens het verwijt kletskoek te verkopen. Maar wat is kletskoek? Dat is lastig te beschrijven.”
 
Speciaal voor Wim hier de beschrijving van Kletskoek
Een kletskoek is eigenlijk een primitieve Liga. Of Sultana. Een voedzame koek. Tenminste… dat wilde de producent, ten tijde van de lancering in 1438, iedereen doen geloven. Wat bleek: de koek gemaakt van maïsmeel was totaal niet voedzaam. Het verkooppraatje was pure klets. Om niet te zeggen gelul. En zo werd de Kletschkoek (oorspronkelijk met ‘sch’) geboren.

De kranten zijn eensgezind vandaag: het is D-day voor Hillary Clinton. Gaat ze dan Amerikaanse troepen op het strand bij Normandië droppen? Nee, toch niet, ze moet proberen de voorverkiezingen in de staten Texas en Ohio te winnen, anders verliest ze de race met Barack Obama.

Vreemd dat dit ‘D-day’ wordt genoemd. Volgens het woordenboek verwijst die uitdrukking uitsluitend naar de operatie van 6 juni 1944 die het einde van de Tweede Wereldoorlog inluidde. Historische gezien is dat een te beperkte uitleg. Zo vond in 1918 ook al een D-day plaats, tijdens de Eerste Wereldoorlog. D-day is namelijk een algemene militaire term voor ‘de dag waarop de operatie plaatsvindt’. De D staat simpelweg voor ‘day’ (day-day, de dag der dagen). Het is een handig referentiepunt in de planning: zo is ‘D-day -2’ twee dagen voor de operatie.

Om te voorkomen dat de troepen weliswaar op dezelfde dag, maar uren na elkaar aan de geplande actie beginnen, bestaat ook H-hour. In het Nederlands kennen we hetzelfde verschijnsel, getuige de uitdrukking ‘het uur U’.

In de loop der jaren is de betekenis van ‘D-day’ enerzijds ingeperkt. Het verwijst specifiek naar de troepenlanding in Normandië. Anderzijds verruimt de betekenis juist. Het verwijst in het algemeen naar een doorslaggevend moment: ‘Decision-day’. Als het aan mevrouw Clinton ligt, krijgt ook ‘H-hour’ een nieuwe betekenis: Hillary-hour.