feb 28 2008
De kantjes
Als tekschrijver bevind ik me op eenzame hoogte. Ik leef in een ivoren toren, dat is de tol die ik betaal voor mijn gave. De woorden die ik aan het papier of beeldscherm toevertrouw, zijn mijn beste vrienden. Dat betekent niet dat ik helemaal verstoken blijf van sociaal contact. Zo heb ik eens iemand gekend, een vakgenote, met een wonderlijk taalgevoel. Ze proefde woorden. Sommige woorden vond ze goor. Niet vanwege de betekenis, maar vanwege de klank.
Ook met uitdrukkingen had ze een bijzondere relatie. Op een dag bekende ze dat ze meer dan twintig jaar had gedacht dat ‘de kantjes er vanaf lopen’ betekent dat je ontzettend goed je best doet. “Mijn vorige werkgever zei regelmatig dat ik de kantjes er vanaf liep!”, schreef ze in sollicitatiebrieven (tenminste, in mijn fantasie. Of het echt gebeurd is, heb ik haar nooit gevraagd).
Vandaag zit ik weer in mijn toren te schrijven. Ik staar uit het raam en kijk neer op de mensheid onder me. Mijn gedachten dwalen af naar haar en de kantjes die zij er vanaf liep.
Beste Tekstschrijver Tim,
Eenzaam in een ivoren toren; ik weet er alles van!
Toch maakte deze vrouw een interessante vergissing.
Waarschijnlijk werkte zij zich de tandjes en vulde daarom de uitdrukking zo in.
Dat heb je met klankkleuren, of bestaat dat woord niet? ; )
(ik ben blij dat ik niet beste tekstschrijver van Nederland ben, de DRUK! ; )
Eigenlijk kom ik ook best vaak mensen tegen die de kleuren roze en paars niet weten te mengen. Erg vreemd!
‘Klankkleur’ bestaat. En ik kan het weten.