jun 08 2011
No cure no pay
Of ik voor <naam> (website wordt in zomer gelanceerd) wil bloggen op no cure no pay-basis… Gevraagd naar hoe ze dat voor zich zien, kreeg ik deze reactie: “Omdat we geen ervaring met jou hebben (zomaar gevonden via google) wilden we eigenlijk op no cure no pay basis werken. Dat houdt in dat jij dan een artikel zou schrijven tegen een vooraf afgesproken tarief, maar dat we alleen betalen als we de kwaliteit goed genoeg vinden en het artikel plaatsen. Het is dus een beetje op basis van vertrouwen.â€
Â
Wat de afzender bedoelt met die laatste zin is me niet helemaal duidelijk. Ook is het tarief nog onbekend. Zonde van m’n tijd eigenlijk om erop te reageren, maar de aanvraagster sluit af met ‘Ik hoor graag hoe je hier tegenover staat’. Vooruit…
Â
He <naam>,
Â
Als het eten in een restaurant bedorven is, dan betaal je natuurlijk niet. Knipt een kapper je oor eraf, dan betaal je waarschijnlijk ook niet. Is een tekst ondermaats, dan gaat die vlieger ook op uiteraard. In die zin is alles no cure no pay.
Â
De vraag is wat je verstaat onder wanprestaties. Iemand die nog nooit in zijn leven bij De Librije heeft gegeten, zou het zomaar ‘niet lekker’ kunnen vinden, omdat hij de frituurlucht of de joppiesaus mist. Moet Jonnie Boer dan besluiten dat hij maar niets rekent? Omdat de klant geen ervaring met hem had en eens wilde proeven?
Â
Ik denk dat je een beetje vertrouwen moet hebben in het vakmanschap van de mensen die je benadert. Maakt het leven een stuk aangenamer. En als iemand niet goed genoeg blijkt te zijn, dan heb je weinig verloren, plus vind je zo een ander.
Â
Dat is een beetje hoe ik er tegenover sta.
Â
Hartelijke groet,
Â
Tim
PS
Vijf dagen later heeft ze nog niet gereageerd. Misschien dat ze de kwaliteit van mijn antwoord niet goed genoeg vond?
Het belangrijkste woord in je post is toch wel VAKMANSCHAP!
Ik snap niet dat men denkt dat je voor een tekstschrijver niet gewoon moet betalen, zoals je voor de loodgieter ook gewoon moet betalen. Daar zeg je ook niet tegen ik betaal je wel als mijn kraan minstens een maand niet meer lekt.
Waarom zit rond communicatie en tekstschrijven de sfeer van: dat kunnen we wel even goedkoop doen.
Kwaliteit kost geld.
En wat je er voor terugkrijgt is toch zeker een resultaat. Een resultaat in imago, sales, kennis, houding en gedrag. Dat is minder tastbaar dan een lekkende kraan of een diner, maar uiteindelijk draagt een goede tekst bij aan de onderneming (of blog).
Heeft het vak zo’n imagoprobleem dat men denkt dat we allemaal simpele schrijvertjes zijn die wel even op basis van No cure No pay werken. Alsof we studenten zijn die er een beetje bij schrijven. “Maar wat doe je dan voor je werk?”
We zijn vakmensen. We hebben ervoor geleerd. We hebben er jaren aan gewerkt. We strijden er elke dag voor om de hoogst mogelijke kwaliteit na te streven.
Daar zit nu eenmaal een prijskaartje aan.
Jeetje wat brutaal.. maar wel een mooi antwoord :-)
Goed zo, Tim!
Op LlinkedIn is een groep Dutch journalists, editors en copywriters die – naar ik schat – zo’n twee jaar over dit onderwerp heeft gediscussieerd en ervaringen uitgewisseld. Ik raad je aan je hier bij aan te sluiten en eens na te lezen wat de discussie zoal heeft opgebracht. Zelf ben ik een paar maanden geleden opgehouden de groep te volgen, omdat ik steeds bozer werd over de bijdragen van veelal beginnende schrijvers, die maar al te graag de concurrentie aangaan op basis van een belachelijk lage prijs.
Ik denk dat ik mijzelf daar maar weer eens aanmeld en ben benieuwd naar je eventuele bijdragen.
We moeten een tegenwicht bieden, maar dit lukt alleen als we met velen zijn.
Good Luck.
Nan Luursema
Nederlands journalist/copywriter te Gent.
Sterke reactie, Tim.
Met veel creatieve beroepen gaat het zo, schrijven, vormgeven, noem maar op. Men heeft het idee dat dat allemaal makkelijk is en dus goedkoop moet zijn. Misschien komt het omdat iedereen wel een beetje kan schrijven (in de zin van woorden achter elkaar zetten) en vormgeven (in de zin van een plaatje in een worddocument plakken).
En misschien is het ook wel een ‘sign of the times’: de opdrachtgever vind eigenlijk dat wij als schrijvertjes blij moeten zijn met elk duppie dat onze kant op gegooid wordt. Ha! Mooi niet.
Ben benieuwd of je nog iets gaat horen (denk het niet, ze zijn vast bij een broddelaar uitgekomen ;-).
Martijn
Grappig, ik kreeg deze aanvraag ook. Nadat ze jouw ‘afwijzing’ kreeg is ze waarschijnlijk verder gaan zoeken en kwam ze bij deze broddelaar uit. Als altijd nét onder Tekstschrijver Tim bij Google.
Het stoort mij helemaal niet, maar misschien ook omdat ik zelf ooit een No Cure No Pay-tekstschrijverssite ben begonnen. Dat wil zeggen, volgens het Pay What You Want-principe. Waardebepaling achteraf. Op die site (zie de link achter Krek.) staan trouwens inmiddels zo’n 150 schrijvers die het kennelijk ook wel een avontuurlijk idee vinden. En daar zitten een paar hele goeie tussen.
Met de door Tim blauwgelopen vragenstelster heb ik inmiddels afgesproken dat ik een eerste proeve doe en dat we op basis daarvan besluiten wat mijn bijdrage haar waard is. Bevalt die prijs me niet, dan kan ik altijd nog afhaken. Ben ik er wel tevreden mee, dan heb ik er een goeie klant bij, met een vaste stroom opdrachten (blog, immers).
@all, thx!
@Krek! Ik heb, zoals uit mijn reactie op te maken zou moeten zijn, ook geen enkel probleem met no cure no pay. Ik cure als een dolle tenslotte. Wat ik jammer vind van de dame in kwestie is dat ze niet in durft te gaan op (of de moeite niet wil nemen te mailen over) wat zij onder kwaliteit verstaat.
Als ik niets beters te doen had, zou ik bij wijze van acquisitie misschien nog wel overwegen om ‘tuurlijk’ te roepen, maar ik investeer die tijd liever in de klanten die voldoen aan mijn idee van wederzijds respect.
Let wel: ik zou dat acquisitiedansje alleen doen als ik weet wat de potentie van de opdracht behelst (en die moet flink opwegen tegen de tijd die ik erin investeer).
Waardering achteraf tegen de condities zoals gevraagd is m.i. dubbel broddelen. Blijkt zij na jouw proefdansje geen budget te hebben, kun jij altijd nog afhaken – wat is dat voor rare redenatie? Jij bent hartstikke knetterkrek.
Laten we hopen dat mijn visie een eye-opener (…) is voor de opdrachtgever waar we het over hebben. In jouw voordeel. Zoals je weet, ik gun het je van harte als jouw laagdrempeligheid in combinatie met je schrijfwerk leidt tot een omzet waar ik alleen maar van kan dromen.
Ik heb inmiddels telefonisch gesproken met deze opdrachtgever en de soep wordt niet zo heet gegeten. Ze zijn nog zoekende naar de juiste modus van samenwerking.
Ik ben ook niet van plan om voor elk artikel opnieuw een competitie aan te gaan. Net als jij heb ik vertrouwen in mijn toegevoegde waarde en ga ik er van uit dat we na een voorzichtige start gewoon weten wat we aan elkaar hebben. Inhoudelijk en financieel.
Verder vind ik het onderwerp interessant, net als hun manier van benaderen (klinkt wat kryptisch maar het gaat hier over kritische en objectieve consumentenvoorlichting op een gebied waar heel veel uit te leggen valt). Bovendien heb ik het minder druk dan jij, dus ik kan het me veroorloven eens een gokje te wagen.
Inmiddels heb ik twee columns voor ze geschreven. Ze zijn er blij mee en eind deze week gaat de site live.
Congrats (to them)! Qua transparant: wat word je er financieel wijzer van?
Weet ik nog niet. Daar moeten we nog afspraken over maken. Maar ze weten nu wat ze missen als ze niet genoeg willen betalen, niewaar.
Zo, we zijn er uit. Ik ben niet ontevreden met het aanbod van EyeOpen. We hebben afgesproken dat ik de komende drie maanden elke week minstens één column schrijf. De inhoud zal vooral met wonen en geld te maken hebben. Wat de beloning betreft… ik kan mijn maandhuur er met gemak van betalen. Dus ik ben niet ontevreden.
Mijn eerste twee stukkies zijn inmiddels geplaatst. Het blog is nog niet echt gebruiksvriendelijk en als je goed luistert kun je op de achtegrond nog iemand code horen kloppen. Maar het initiatief op zich is volgens mij een gat in de markt: https://www.eyeopen.nl/opinie
Well done Krek. Maar, zoals ik zojuist lees op die site, in je column, woon jij gratis… Voor dat geld mag je voor mij ook wel een wekelijkse column schrijven ;-)
Ja, maar sinds kort hebben we een tweede huis, een appartement in Mâcon, voor de stadse afwisseling. Daar moet ik helaas wel huur betalen.
Ben al aan blogpost numero 5: https://www.eyeopen.nl/opinie/gratis-vergelijkingssites-vaak-een-dure-grap/19
Krek! Ik laat de link staan staan als u exact/transparant/eyeopen laat weten wat u betaald krijgt voor een dergelijk blogpostje. Wat is uw visie, uw ervaring, uw naam en faam, uw tijd, uw hard- en software, bloed, zweet en tranen en uw schrijfvakmanschap – ter meerdere eer en glorie van eyeopen.nl – waard?
OK, open kaart.
EyeOpen betaalt mij Рna ampele onderhandelingen met het mes op tafel Р175 euro per blogpost voor minimaal ̩̩n post per week en een garantie van drie maanden. Ik mag er dus minstens 12 schrijven voor een totaal van 2100 euro. Maar als ik er twee per week uit weet te poepen mag dat ook.
EyeOpen komt met onderwerpsuggesties, maar vorm, lengte en de inhoud van de posts zijn geheel vrij. Zo lang het maar ruwweg over geld, hypotheken en wonen gaat. Ik ben tevreden met deze afspraak, omdat ik het leuk vind om min of meer vrij werk te mogen leveren. Zonder gezeik en met geld toe.
Wie dit goedkoop vindt, moet mij vooral inhuren voor vergelijkbare klussen. Ik doe het met liefde.
Moet je inderdaad nooit doen. Ik had het wel iets diplomatischer beantwoord, maar je hebt wel gelijk.
Trouwens, hoe gaan zij beoordelen of een tekst goed is? Als ze dat kunnen, dan kunnen ze hem evengoed zelf schrijven.
Als ze het zouden meten aan de hand van een bepaalde conversie (retweets, inschrijvingen, bestellingen, contact pogingen, …) dan kan het best dat jij een fantastische tekst schrijft, maar dat die conversie alsnog laag is. Er zijn immers te veel parameters waar jij als schrijver geen invloed op hebt.