Beste Ron Brandsteder,
 
Ik ben uw dubbelganger! Ik lijk precies op u. Ik heb hetzelfde haar (en zelfde kapsel), ben ongeveer even lang, zelfde ogen, neus, oren en handen. Het is echt een ondubbelzinnige gelijkenis. Mensen in mijn omgeving – als ze mij niet kennen – noemen me meestal ook Ron, of, Ronnie, of ‘Hé Brandsteder’. Soms is dat wel leuk, vaak ook niet. Toch probeer ik altijd beleefd te blijven en een antwoord te geven dat een ‘Brandsteder’ waardig is. Als ze bijvoorbeeld vragen naar André (dat gebeurt erg vaak), zeg ik bijvoorbeeld ‘Er staat een paard in zijn gang’. Zulke dingen.
 
Ik ben vaak gevraagd om imitaties te doen, maar geef daar nooit aan toe. Wel heb ik eens op een verjaardag ‘Wie Ben Ik?’ nagespeeld. Het antwoord op die vraag was trouwens ‘Ron Brandsteder’. Ik wil verder met het feit dat ik exact op u lijk niets doen. Tenzij u daarom vraagt.
 
Ik kan bijvoorbeeld, als u ziek bent, of geen zin hebt (ook topartiesten voelen zich wel eens niet zo lekker), in kunnen vallen voor de opnames van een aflevering van uw huidige programma. Of in een voorstelling. Niemand zal het doorhebben. Ook André niet.
 
Om u te laten zien hoeveel ik op u lijk (zelfde lach, schoenen, jas en horloge), voeg ik een tekening van mezelf bij. Ik hoop dat u hem misschien kunt signeren en (een kopie) terug wilt sturen.  
 
Met vriendelijke groet,
Tim
 
 
Nawoordje?
Brieven naar dit model wilde ik ooit eens gaan sturen, geïnspireerd door Ted l. Nancy a.k.a. Jerry Seinfeld. In Letters from a Nut, schrijft Ted Nancy bedrijven en personen aan, met idiote vragen. Ronduit knap is dat hij de bizarre brieven zo weet te formuleren dat de ontvanger ze tóch serieus neemt. Als hij bijvoorbeeld per post een cruisevakantie wil reserveren, krijgt hij gewoon antwoord. Zelfs wanneer hij schrijft(!) dat het misschien voor de andere KUT passagiers misschien wel vervelend is dat hij KUTKUTTYFUS helaas lijdt aan een zware vorm van Gilles de la Tourette. Wat soms KUT LUL KUT misschien wat storend kan zijn. Maar het is een aandoening waar hij geen grip op heeft en hij kan de maatschappij verzekeren dat LULKUTKUT hij verder volstrekt normaal is en geen bedreiging vormt. 
 
Luuk Koelman bleek hetzelfde plan opgevat te hebben. Hij noemde het Brandbrieven. In tegenstelling tot Tim, was hij niet geïnspireerd door Letters from a Nut, maar had ie het zelf bedacht. Dat zei hij, toen ik hem dat destijds vroeg. En waarom zou dat niet waar zijn. Ik geloof Luuk wel.  
 
Het feit dat Luuk me voor was, bluste effectief het benodigde heilige vuur om een boekje met dit soort correspondentie te maken. Gelukkig maar ook: Luuk deed het leuk genoeg, ik lijk acht jaar later nog steeds totaal niet op Ron Brandsteder en Ted L. Nancy is een onovertroffen tekstschrijver.

Trackback URI | Comments RSS